Tkanka kalusowa (kalus)

© - artykuł chroniony prawem autorskim autor: Kamilla Górska


                        

Jest to tkanka przyranna. Jej rola jest zasklepienie zranionego miejsca. Może powstawać w wyniku odróżnicowania się komórek tkanek stałych, np. miękiszowych lub z komórek kambium, jeśli znalazło się w obrębie rany.

Czas, jaki potrzebny jest do zarośnięcia rany zależy od jej wielkości, od warunków, w jakich ona rośnie, a także od rodzaju rany. Rany o gładkiej, nieposzarpanej powierzchni zarastają kallusem szybciej. Badania wykazały, że w ciemności kallus rośnie szybciej. Szybciej rośnie także w warunkach dużej wilgotności powietrza. Ostatecznie kallus doprowadza do zarośnięcia całej rany, a powstające nad nim kambium wytwarza jednolitą warstwę, z której następnie wytwarzane są tkanki drewna i łyka, jednak nowo powstałe warstwy drewna nie zrastają się ze starymi. I chociaż z czasem, po wielu latach, nie widać już z zewnątrz na pniu śladu po ranie, to jednak na przekroju poprzecznym pnia widoczna jest wyraĹşna granica między starymi i nowymi przyrostami.

Części kallusa wystawione na działanie światła zawierają chlorofil. Mogą też wytwarzać się w kallusie młode pączki, a z nich wyrastają pędy. Czasami kallus rozrasta się bardzo bujnie, doprowadzając do powstania narośli o nieprawidłowych kształtach.

Kallus występuje głównie u roślin nagonasiennych i okrytonasiennych. Znacznie rzadziej spotyka się go u plechowców i paprotników.

Jest to tkanka niezróżnicowana zbudowana z komórek parenchymatycznych, jednak w warunkach kultur in vitro mogą wykształcać się w niej inne tkanki, np. floem, ksylem, epiderma.





Zobacz inne artykuły:
Tkanki stałe
Parenchyma (miękisz)
Kolenchyma (zwarcica)
Sklerenchyma (twardzica)
Ksylem (drewno)
Floem (łyko)
Epiderma (skórka)
Peryderma (korkowica)
Tkanka kalusowa (kalus)

Tagi: