Sinice
© - artykuł chroniony prawem autorskim autor: Aneta Jastrzębska|
|
Sinice przez długi czas w systematyce były zaliczane do glonów, gdyż maja wiele cech wspólnych z nimi. Zamieszkują one tereny wilgotne i bagniste, stawy, jeziora, a także korę drzew, martwe pnie i inne szczątki roślinne. Niektóre gatunki można spotkać w gorących Ĺşródłach i gejzerach.
Większość z nich tworzy kolonie kuliste bądĹş nitkowate, w których często zachodzi specjalizacja. Za pomocą pewnych połączeń (plazmodesmy) komórki przekazują sobie nawzajem różne substancje i dlatego niektóre z nich mogą pełnić inne funkcje niż fotosynteza jak np. wiązanie azotu atmosferycznego przez grubościenne komórki zwane heterocystami.
Sinice zawierają chlorofil a oraz inne maskujące barwniki: niebieski fikocyjan, czerwoną fikoerytrynę i żółty karoten. Substancje te nadają sinicom specyficzną niebieskozieloną (siną) barwę. Barwniki te zawarte są w tylakoidach - strukturach błony komórkowej. Produktem fotosyntezy jest tzw. skrobia sinicowa.
Razem z grzybami sinice tworzą często symbiotyczne związki - niektóre rodzaje porostów. Szybkie namnażanie się sinic w zbiornikach wodnych może doprowadzić do zatruwania środowiska i tworzenia się zielono-niebieskich "zakwitów", które są niebezpieczne i toksyczne dla innych organizmów.
